هو الرحمن الرحیم
در تیرماه ۱۳۶۷ در شلمچه دچار موج‌گرفتگی شد و حدود یک ماه بعد به عالم بی‌هوشی رفت
دوران بی‌هوشی این جانباز، ۱۸ سال به طول انجامید
سال ۸۰ فرا رسید و آقا تشریف آورد اصفهان
همه اهل کوچه می‌دانستند برای دیدن تقی خواهد آمد؛
به همین خاطر صبح تا شب کشیک می‌کشیدند تا آقا را ببینند.
سرانجام انتظار به پایان رسید و آقا خیلی ساده تشریف آورد
همسایه‌ها به او خوش‌آمد گفتند و او تشکر کرد، احوالپرسی کرد، بعد وارد منزل شد؛
دستی روی پیشانی‌اش کشید و ذکری گفت؛ تقی چشمانش را باز کرد و او را تماشا کرد
چه ارتباط خوبی با آقا برقرار کرد!
« محمدتقی، محمدتقی! می شنوی آقا جون؟ می شنوی عزیز؟
محمدتقی می شنوی؟ می شنوی؟
در آستانه ی بهشت،دم در بهشت، بین دنیا و بهشت قرار داری شما!
خوشا به حالت،خوشا به حالت،خوشا به حالت،...»
دریافت
مدت زمان: 5 دقیقه 35 ثانیه
+دغدغه ی شهادت،به حرف که نیست قلبت را بو میکنند اگر بوی دنیا می داد رهایت می کنند...
اگر عاشق شهادتی اول باید سرباز خوبی باشی ,خوب مبارزه کنی , مجروح شوی
اما کم نیاوری...
درست مثل یاران عاشورایی حسین بن علی
آقا محمد تقی صدایم را می شنوی؟ مثل نیروهای جامانـده در خاکریز دنیا ، از نـَفـَس افتـاده م...
به دادم می رسی؟
اگر عاشق شهادتی اول باید سرباز خوبی باشی ,خوب مبارزه کنی , مجروح شوی
اما کم نیاوری...
درست مثل یاران عاشورایی حسین بن علی
آقا محمد تقی صدایم را می شنوی؟ مثل نیروهای جامانـده در خاکریز دنیا ، از نـَفـَس افتـاده م...
به دادم می رسی؟
