هو الرحمن الرحیم
سحرها وقتی برای نماز آماده می شدیم و به کنار تانکرها می آمدیم
صدای
جانسوزی از اطراف محوطه گردان به گوش می رسید؛
ناله های نیمه شب دلنوازی
که از حنجره عاشقی بی قرار بر می خاست و
زمزمه های عاشقانه ای که از فراق یار،
بی قراری می کرد
همه دوست داشتند بدانند صاحب صدا کیست؟
از بچه های نگهبان می شنیدیم که این برنامه خیلی زودتر از اذان صبح
هر روز
دنبال می شود و خود شاهد بودم که هر روز جانسوزتر از قبل ادامه می یابد
با کنجکاوی که داشتم، او را پیدا کردم
او شانزده سال بیشتر نداشت با قد و
قواره ای کوچک، همیشه لبخند ملیح بر لب داشت
و چهره استوار و مصمّمش
حکایت از روحی بلند داشت
پیش تر در دوران راهنمایی او را دیده بودم و حدود
یک سال از من کوچک تر بود
بسیار مؤدّب، موقّر و پاکیزه بود و
الآن در رشته
ریاضی ـ فیزیک درس می خواند و از تیزهوشان دبیرستان بود
پایبندی عجیبی به
انجام واجبات و حتّی مستحبات داشت و
در مکروهات و مباحات هم اهل احتیاط
بود
1. تمام مواظبت بر ادای واجبات و ترک محرّمات با کمال دقّت؛
2. کمال مراقبت در همه روز؛
3. محاسبه هنگام خواب؛
4. تدارک وتنبیه و مجازات؛
5. ساعتی خلوت با خدا یا گریه و زاری و خضوع و خشوع؛
6. چون از ذکر خسته شدی، سر به گریبان فکر فرو بری؛
7. هفتاد مرتبه استغفار صباحا و مساءً؛
8. هر شب و عصر جمعه صد مرتبه سوره قدر؛
9. مواظبت بر تهجّد و برخواستن لیل و قرائت قرآن تا طلوع آفتاب؛
10. تمام مواظبت بر دوام توجّه به حضرت حجّت علیه السلام و بعد از هر نماز دعای غیبت، سه مرتبه توحید و دعای فرج؛
11. تسبیح حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام بعد از هر نماز واجب و قرائت آیة الکرسی قبل از خواب؛
12. سجده شکر بعد از بیداری از خواب و خواندن آیات آخر سوره آل عمران با توجه در معنا؛
13. دعای صحیفه بعد از نماز واجب ترک نشود.»
این برنامه مراقبت ویژه ای بود که یک نوجوان شانزده ساله به آن عمل می کرد
و پس از شهادت او در جیب لباسش پیدا شد
شهید محمد بندرچی
*از برنامه ها و مراقبه های خودمون چه خبر ....
