خوف خدا

یکی از پیامبران خدا، در سر راه سنگ کوچکی را دید که آب بسیاری از آن بیرون می آید،

تعجب کرد و از خدا درخواست کرد که آن را به سخن آورد.

پیامبر از سنگ پرسید: «با این حجم کم چگونه این همه آب از تو بیرون می آید؟»

سنگ گفت: بر اثر گریه از خوف خداست؛ زیرا شنیدم که خداوند فرمود:

«قُو أنْفُسَکم وَ أهلِیکُم نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجَارَهُ؛

خودتان و کسانتان را از آتشی که هیزم آن، انسان ها و سنگ هاست حفظ کنید.» (تحریم: 6)

ازاین رو، می ترسم از جمله آن سنگ ها باشم.

آن پیامبر از خدا درخواست کرد که آن سنگ از سنگ های جهنم نباشد و خدا نیز درخواستش را پذیرفت

و پیامبر آن سنگ را مژده داد و از آنجا گذشت.

پس از مدتی که از آن راه بازگشت، دید آن سنگ باز هم گریه می کند.

پرسید: «چرا باز گریه می کنی، در صورتی که خدا تو را امان داد؟»

پاسخ داد: «آن گریه خوف بود و این گریه شوق است»

همان، ج3، صص27 و 28
ارشاد القلوب : ص 245 و 246