هو الرحمن الرحیم
ما یاد گرفته ایم،
هرکه را که به در و دیوار خانه عکس شهدا میزند یا شهادت لقلقه ی زبانش است
را شهدایی (تر) میدانیم
یا هرکه عکس رهبر را میگذارد و جانم فدای رهبر و لبیک لبیکش گوش فلک را پرمیکند
ولایی (تر) میدانیم
یا هر خانومی که چادرش را محکم تر می گیرد مومن (تر)
یا هر مردی که ریشش بیشتر مذهبی (تر)
اما ظاهر کجا نشان دهد از سر درون شخص
برای شهدایی بودن باشهدا بودن لازم هست اما کافی نیست
حجاب یک نشانه زن مومن است اما کافی نیست
حب و علاقه اطاعت را درپی می آورد, اما کافی نیست
یادمان که نرفته مردم کوفه هم دعوت نامه فرستاده بودند
مردم کوفه هم حسین(ع) را دوست داشتند اما وقتی پای عمل رسید
پای جان و مال و حب دنیا رسید، میدان خالی کردند...جا زدند...
بین حرف و عمل فاصله هست
حرف حرف هست نه سختی دارد نه جان گذشتن می خواهد و نه خودسازی لازم دارد
این عمل هست که برای به تحقق پیوستن آن باید از خودت خرج کنی
باید از خودت و از علایق و وابستگی هایت چشم برداری
آن که شهید می شود
فقط اللهم ارزقنا شهادت نگفت،فقط آرزو نکرد
معامله کرد, خون داد,جان داد,گذشت از هرچه غیراو...
چه خوب هست که ظاهر و باطن شخص مومن بودن و مذهبی بودن او را نشان دهد
نه اینکه در قالب شخص مذهبی فرو رود و اعتقادش را در قالب ظاهر فریاد زند
اما باطن و رفتارش نقیض ظاهرش باشد
امان از آدم های متظاهر
این روزها اینقدر آدم ها با ظاهر خوب اما هزاررنگ دیده ام که به خودم هم شک دارم
بعید نیست من هم....
خدایا پناه می برم به تو...
*آیت الله بهجت(ره):
زندگی ما حکایت یخ فروشی است که از او پرسیدند:فروختی؟
گفت: نه ولی تمام شد!
